otobiyografi..

1902'de doğdum 

doğduğum şehre dönmedim bir daha 

geriye dönmeyi sevmem 

üç yaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim 

on dokuzumda Moskova'da komünist Üniversite öğrenciliği 

kırk dokuzumda yine Moskova'da Tseka-Parti konukluğu 

ve on dördümden beri şairlik ederim 

kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir 

ben ayrılıkların 

kimi insan ezbere sayar yıldızların adını 

ben hasretlerin 

hapislerde de yattım büyük otellerde de 

açlık çektim açlık grevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir 

otuzumda asılmamı istediler 

kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini 

verdiler de 

otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu 

elli dokuzumda on sekiz saatta uçtum Pırağ'dan Havana'ya 

Lenin'i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924'de 

961'de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır 

partimden koparmağa yeltendiler beni 

sökmedi 

yıkılan putların altında da ezilmedim 

951'de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün 

52'de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü 

sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım 

şu kadarcık haset etmedim Şarlo'ya bile 

aldattım kadınlarımı 

konuşmadım arkasından dostlarımın 

içtim ama akşamcı olmadım 

hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana 

başkasının hesabına utandım yalan söyledim 

yalan söyledim başkasını üzmemek için 

ama durup dururken de yalan söyledim 

bindim tirene uçağa otomobile 

çoğunluk binemiyor 

operaya gittim 

çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın 

çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21'den beri 

camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye 

ama kahve falıma baktırdığım oldu 

yazılarım otuz kırk dilde basılır 

Türkiye'mde Türkçemle yasak 

kansere yakalanmadım daha 

yakalanmam da şart değil 

başbakan filân olacağım yok 

meraklısı da değilim bu işin 

bir de harbe girmedim 

sığınaklara da inmedim gece yarıları 

yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında 

ama sevdalandım altmışıma yakın 

sözün kısası yoldaşlar 

bugün Berlin'de kederden gebermekte olsam da 

insanca yaşadım diyebilirim 

ve daha ne kadar yaşarım 

başımdan neler geçer daha 

kim bilir.

Nazım Hikmet Ran